அகதியாகி உணவகக் குசினிக்குள் புகுந்த ஈழத்தமிழர்களில் நானும் ஒருவன். பத்து வருடங்கள் ஓடிவிட்டன. சும்மா சொல்லக் கூடாது நாளொன்றின் முக்காற் பங்கு நேரத்தை இதற்குள்ளாகவே செலவிடும் இயந்திர மனிதனாகிய பின்.... இது உலக அனுபவங்களைக் கொடுக்கும் மையமாக, என் வாசித்தலை தரும் வாசிகசாலையாக, பல்கலாச்சார அறிமுகங்களைத் தரும் பல்கலைக் கூடமாக, விவாதங்களைக் கொடுக்கும் விவாதமேடையாக, இன்னும் எவ்வளவோவாக பரிணமித்ததில் ஒன்றும் ஆச்சரியமில்லை.

எமக்கான இரவு உணவுநேரம், எங்கள் முதலாளி, அவரது துணைவி (இவரும் இங்கு வேலை செய்கிறார்), எனக்கு மேல்நிலையிலுள்ள தலைமை சமையற்காரன், நான் (என்னைத் தவிர மற்றவர்கள் ஐரோப்பியர்).

- à®‡à®¨à¯à®¤à®¿à®¯à®¾à®µà¯ˆ பாருங்கள் இரயிலில் பயணித்தவர்களை இப்படியெல்லாம் எரிப்பதா? [முதலாளியின் துணைவி மிகுந்த ஆதங்கத்துடன்]
- à®‡à®¤à¯ தொடக்க நிலை குறைந்தது ஆயிரமாவது போகும், நெருப்பு இப்போதைக்கு அணையாது! [நான் மிகுந்த சங்கடத்துடன்]
- à®…ரபுக்காரர்கள் இப்படித்தான் ரொம்பவே மோசம்! [தலைமைச் சமையற்காரன் - போத்துக்கல்]
- à®Žà®ªà¯à®ªà®Ÿà®¿ இவ்வாறு சொல்ல முடியும்? [நான் கொஞ்சம் கடுப்புடன்]
- à®…வர்கள் பெண்களை எல்லாம் மூடிப்போர்த்துக் கொண்டு நடமாடச் செய்கிறார்களே சரியா? [தலைமைச் சமையற்காரன் சற்று ஆக்ரோசத்துடன்]
- à®‡à®™à¯à®•à¯‡ பாருங்கோ, ஐரோப்பியர் பெண்களை அவிழ்த்து விட்டுப் பார்க்கிறார்கள், அரேபியர் பெண்களை மூடிப் போர்த்திப் பார்க்கிறார்கள்...... எனக்கு இரண்டுமே சரியெனத் தெரியவில்லை.
நான் விட்டுக்கொடுக்காமல் எனக்குத் தெரிந்த கொச்சைப் பிரஞ்சில்.

முக இறுக்கத்துடன் முதலாளியும், துணைவியும் ஒன்றும் பேசாதவர்களாக எழுந்து செல்கின்றனர்