இரவு வந்து பகலை மூடியது.
பின் பின்வாங்கிச் சென்றது.
மீண்டும் வந்தது பகலை மூடியது.

அலையலையாய் இரவுகள்
வந்து பகல்களை மூடுவதும்
விடுவிப்பதுவுமாய்,
காலம் எதற்கும் அகப்படாமல்
எதனுடனும் ஒட்டிக்கொள்ளாமல்
ஓடிக்கொண்டேயிருக்கிறது.

மெல்ல மெல்ல என் கிராமத்தின்
வீதிகள் பல இல்லாமற்போனது போலவும்,
என் வீட்டிற்குள் புல்வளர்ந்து
பற்றையாகியது போலவும்,
என் கிணறு தூர்ந்து
தரையாகியது போலவும்,

ஞாபகங்கள்
அலைகளால்
அழிந்து  கொண்டே
போகின்றனவே.

பட்டுப்போன தென்னையை
அலகால் கொத்திக் கொத்திப்
புழுக்களைத்தேடும்
மரங்கொத்திபோல்
இன்னமும் எதனைத் தேடுகிறாய்
மனமே ?

19.05.2005.